خیابان خیس چشم من خیس به رفتن به ماندن به بازگشت حتی به بودن دیگر امیدی نیست لحظه رفتن نزدیک بود هوای غروب و تلخی بغض در هم تصویر زیبای تمام خوبی ها آن لبخندت بود و بین ما حس و سکوتی مبهم همه آدم ها بی احساس بودن دوست داشتم ابری بشم من هم ببارم و دستای گرم تو در زمستان به من شوقی داد حرارتی گویی در بهارم و تو باید می رفتی اصرار من برای یک لحظه و پاهای سنگین تو تو هم نمی خواستی ولی ... بغض من و تو، آه من و تو،و چهره غمگین تو لحظه چه تند می رفت از حسادت تو رفتی... و با هر قدم تو فاصله بین ما جا خوش کرد عطر تن تو در ذهنم ناباورم می کرد و چه سخت از جلو من گذشتی باز من ماندم و تنهاییم و کلی سایه باد سردی می وزید جلو چشم من برگی خشک که با ساز باد می رقصید یاد چشمای تو،عطر چادرت تمام وجودم را به آتش می کشید تو رفتی و دلم را با خودت بردی خاطره ما همین جاست من تو را می بینم با چشمای خیسم زمین هم خیس بود من تو را می بینم و خدا را آری پیداست