ای کاش که در نیمه ی این راه فریاد نمی زدی که برگرد... ای کاش که این قصه نمی شد ای کاش شبانگاه که می شد این پنجره تا صبح سحر باز نمی ماند حسرت زده ای بر لب این پنجره ای کاش با یاد دو چشمان تو آواز نمی خواند ای کاش کلاغی که فرورفت در افاق در باغچه کوچک تو باز نشیند تا از طرف من ،سر فرصت دوسه باری آشفتگی حال تو را خوب ببیند ای کاش که این ابر که مهمان شده در شهر تا شهر تو رقصنده و طناز بیاید هر گاه که تو خیره شوی بر دل این ابر باران وفاداری من بر تو ببارد ای کاش دوباره برسد لحظه دیدار ویرانه شود این همه آشفتگی و درد ای کاش... فریاد نمی زدی که برگرد...